गर्विष्ठा

गडे तुझा अहंकार,

जगी चिलटा एवढा.

खुमखुमी कशी तुझी,

अहंकार तो केवढा.

तू मी क्षुद्र प्राणिमात्र,

जगाच्या ह्या पसाऱ्यात.

हवे कसे तुला बाई,

सर्व तुझिया कह्यात.

गुर्मी येते ही कोठुनी,

दांभिक तुझे वागणे.

कशासाठी अट्टाहास,

काय तुझे ग मागणे.

गोष्ट ध्यानी एक ठेव,

आहे अंत प्रत्येकाला.

केला किती थयथयाट,

भेटणे आहे मातीला.

शुभेच्छांचे उधाण

शुभेच्छांचा पाऊस पडता,

मन होते मोर.

थुईथुई नाचे आनंदाने,

उत्साहाला जोर.

विसर पडतो विवंचनेचा,

होई हलके मन.

वाऱ्यावरती तरंगताना,

अनुभवी प्रत्येक क्षण.

गळुनी पडती पाश भोवती,

स्वैर व्हावेसे वाटे.

दाही दिशा खुज्या वाटती,

स्वातंत्र्य जणू भेटे.

राहावे सदा अश्या स्थितीत,

ही इच्छा असे मनी.

सुखसुमनांचा गंध असावा,

माझ्या अंतिम क्षणी.

कर्त्याचा कडेलोट

मरण झाले स्वस्त,

जगणे झाले महाग.

आयुष्याच्या पसाऱ्याचा,

येई सदा राग.

ऊर फुटेस्तोवर धावे,

कर्ता माणूस घरात.

माणूस म्हणून किंमत नाही,

निघे शाब्दिक वरात.

सगळा व्याप कुणासाठी,

प्रश्न मोठा आहे.

घरचा पोशिंदा बाकी,

सदा छोटा आहे.

निराशेचे दर्शन होई,

याला जळी स्थळी.

नात्यांच्या या जंजाळात,

मुकाट जातो बळी.

तू घरी नसलीस की

तू घरी नसलीस की,

घास गिळत नाही.

भरलेल्या ताटाला,

चव लाभत नाही.

तू घरी नसलीस की,

वात फुलत नाही.

देवघरातला देव माझा,

कधीच हसत नाही.

तू घरी नसलीस की,

फुल डुलत नाही.

खतपाणी घातलेले,

रोप फुटत नाही.

तू घरी नसलीस की,

घर बोलत नाही.

घड्याळाच्या काट्यांसवे,

क्षण डोलत नाही.

तळतळाट

वाटे द्यावी दुश्मनांच्या,

पेकटात लाथ.

उपद्रवी ही पिलावळ,

किड्यामुंग्यांची जात.

कोळदांडा बनूनी गळी,

खोडा घालत जाती.

दुश्मनाही लाजवणारी,

काय कामाची नाती.

कुरापतींचे महारथी हे,

विघ्नसंतोषी प्राण.

बांडगुळा सम शोषणारी,

जीवनातली घाण.

फेरा बनतो मग कर्माचा,

गळी यांच्या फास.

काळ बसता उरावरी मग,

होतो शेवट खास.

मज आवडतो भाव

करशी गडे गोंधळ,

होई तुझी धावाधाव.

तुझ्या वेंधळेपणाचा,

मज आवडतो भाव.

खोडसाळपणा तुझा,

मग निरागस भाव.

तुझ्या आगाऊपणाचा,

मज आवडतो भाव.

गाल फुगता रागाने,

त्याचा करे मी पाडाव.

तुझ्या लाडीकपणाचा,

मज आवडतो भाव.

ओल माझ्या खांद्यावरी,

तुझ्या डोळ्यांचे आसव.

तुझ्या प्रांजळपणाचा,

मज आवडतो भाव.

मानवा बरं नव्हं

टिंभा मिरवी तू ग चा,

दिसे आपपरभाव.

कैसा तुझा मी पणा हा,

मानवा बरं नव्हं.

तुझा हैदोस चालतो,

करी सदा तू तांडव.

कैसा तुझा अट्टाहास,

मानवा बरं नव्हं.

दुखवीशी आप्तेष्ट,

तुझ्या मनाचा ना ठाव.

कैसा तुझा हेका सदा,

मानवा बरं नव्हं.

मग एकटा पडशी,

तुझे आक्रंदाचे गाव.

कैसा तुझा हा शेवट,

मानवा बरं नव्हं.