का?

संवेदनांचा अस्त,

म्हणजे पोक्तपणा का?

दगड होऊन जगणं,

म्हणजे मोठेपणा का?

आतल्या आत कुढणं,

म्हणजे सोशिकपणा का?

गालात हसून रडणं,

म्हणजे हसमुख चेहरा का?

हिशोबी जिणे जगणं,

म्हणजे व्यवहारीपणा का?

मनात डावपेच रचणं,

म्हणजे मुत्सद्दीपणा का?

ताणतणावात जगणं,

म्हणजे व्यस्त असणे का?

कोशात अडकून राहणं,

म्हणजे मस्त जगणे का?

रोगराई

रोगराईचा हैदोस,

उगाच होत नाही.

माणसाची हाव,

कधीच फिटत नाही.

खाण्यायोग्य खावे,

कसे कळत नाही.

अयोग्य खाण्याने,

काहीच मिळत नाही.

आहार चुकीचा घेता,

सांगड चुकीची होते.

यातून रोगराई,

आपसूक जन्म घेते.

बुद्धिमान मानवाची,

कसली ही दशा.

आपणच हाताने,

करून घेतला हशा.

सडका कांदा

नाकर्तेपणा मिरवणारे,

बरेच नग दिसतात.

पुढाकार नाही कशात,

हक्क बाकी कळतात.

शेपूट घाले जिणे यांचे,

भुईला हा भार.

भीक नको, कुत्रे आवर,

वाटे नेहमी फार.

अडून बोलणे यांचे असे,

धमक नाही थेट.

हित जाणावे पटकन यांना,

सोईनुसार खेट.

आयुष्यात बोंबा किती,

करती किती वांदा.

दूषित करती सर्वांना,

जणू सडका कांदा.

आत्मभान

प्रवाही असावे जिणे,

एकच प्रवाह नको.

भान जगाचेही ठेवा,

आभासी जगणे नको.

आत्मकेंद्री जगल्यास,

शून्यच हाती लागती.

स्वार्थापोटी राखलेले,

बाण भात्यात गंजती.

भोवतालाचा अंदाज,

सूज्ञपणा वाढवतो.

माणसातून माणूस,

माणसापरि घडतो.

जया कळले गमक,

तोचि सदा सुखी होई.

झापडे लावून जगे,

त्याचा गाढवच होई.

विवेकाचा आधार

भुते जुनी डोकावती,

थैमान मनी घालती.

बुरुज कैक ढाळती,

विचारांचे.

सैरभैर वाटे कसे,

होई मन वेडेपिसे.

गुंतागुंतीचे हे फासे,

भावनांचे.

कसा थांबावा उद्रेक,

ओरखाडे हे अनेक.

मलमपट्टी क्षणिक,

कुचकामी.

विवेक जागा करुनी,

दुःख बाजूला सारूनी.

करावी मनधरणी,

स्वतःचीच.

कामाचा उरक

बोजा कामाचा वाढता,

डोके होई बंद.

रुचिशून्य कामाचा,

कैसा आला छंद.

काम संपवायची वेळ,

ठरली असली जरी.

रात्र थोडे सोंगे फार,

हीच अवस्था खरी.

मनासारखे ठरवून,

काम होत नाही.

अंदाज चुकता जरा,

चैन पडत नाही.

धाकधूकीत भरभर,

काम संपवायची घाई.

वाटे चढलो डोंगर,

पण चढली असे राई.

तणावाचा सैतान

तणावाचा सैतान,

स्वस्थ बसत नाही.

मानगुटीवर बसता,

माणूस हसत नाही.

डोके त्याच्या ताब्यात,

जाते कळत नाही.

एकसारखा विचार करून,

तोडगा मिळत नाही.

वाटत राहते नेहमी,

काम करतोय भरपूर,

उरक कामाचा संथ,

जणू कामाचा महापूर.

उडून जाते झोप,

स्वप्नी व्याप दिसे.

शांत दिसते सर्व,

मनी खळबळ वसे.