जेव्हा तुंबलेली नदी,
हळूच स्फुंदून रडे.
सांगे मज मनोगत,
म्हणे मांडले हे मढे.
सांडपाण्याचा विसर्ग,
माझ्या उदरात जाई.
तिथूनच रोगराई,
जगामध्ये जन्म घेई.
निर्माल्य तुम्हा फेकण्या,
मोठी मौज सदा वाटे.
पाणी पुराचे वाढता,
डोळा पाणी कोणा दाटे?
हा अंत नाही माझा,
आत्मघात तुझा आहे.
घोडचूका तू करता,
विनाशाची नांदी आहे.
कोणत्याही टिप्पण्या नाहीत:
टिप्पणी पोस्ट करा