भावनांची भातुकली

सोहळे आनंदाचे,

घडायला हवेत.

सण समारंभ साजरे,

व्हायला हवेत.

हास्यकल्लोळ घरामध्ये,

व्हायला हवेत.

मनमोकळे विचार,

मांडायला हवेत.

हेव्यादाव्यांची जळमटे,

काढायला हवेत.

माणसांची मने,

जुळायला हवेत.

भातुकलीचे खेळ,

मांडायला हवेत.

निरागसतेचे पाझर,

फुटायला हवेत.

गोड चिमुकली

बसची वाट बघत उभा,

होतो कोवळ्या उन्हात.

हळूच आली एक छकुली,

डोळ्यांसमोर क्षणात.

ऐटीत बसली होती ती,

छान सायकल वरती.

सोबतीला आजोबा तिचे,

सायकल भोवती फिरती.

गोड चेहरा होता तिचा,

मुखी हास्य छान.

वाटू लागले चिमुकलीवर,

ओवाळावा प्राण.

अलगद मान फिरवून ती,

मला बघू लागली.

डोळ्यानेच निरोप घेऊन,

खूप गोड हसली.

आनंदाचे कुंभमेळे

आनंदाचे कुंभमेळे,

चहूबाजूंनी भरती.

नजर लागते शोधायला,

प्रयत्न तया लागती.

चिवचिवणारे पक्षी नभी,

उधळणारी माती.

कोवळ्या ऊन्ही बागडणारे,

इवले पिल्लू मोती.

हुंदडणारा बालचमू की,

निरागसतेचा झरा.

चिंब भिजवी हास्यफवारा,

आनंद हाचि खरा.

मान डोलवी गाण्यावरती,

श्रमिक एक बापडा.

हास्य तयाचे चेहऱ्यावरती,

आनंद तिथे सापडा.

स्वाभिमान

ज्याचे त्याचे दुःख त्याला,

इतरांना तो बुडबुडा.

फुगवट्याचे कौतुक,

फुटता निस्तरे न राडा.

शब्द होऊनी फुंकर,

सुख क्षणिकसे देती.

मात्रा नसे औषधाची,

भळभळ दिनराती.

रुंदूनी कवटाळी ऊरी,

बोच एकलेपणाची.

एवढे कमी असावे,

भर त्यात भळभळीची.

व्हावे आपण मलम,

आपणची पट्टी छान.

टिके त्वेष जगण्याचा,

श्वास होता स्वाभिमान.

संस्कार

संस्कारांची ऊब येते,

कामी अडचणीत.

पाय घसरता सावरावे मग,

घटना ह्या अगणित.

प्रलोभनांचा पडता वेढा,

मन जाई गांगरून.

आठवते शिकवण मोठी,

सुटका संकटातून.

धर्मयुद्ध तर रोज चालते,

त्वेष उसळूनी येई.

संयमाचा उलगडतो अर्थ,

मन शांत होई.

भाग्य लागते भेटाया ही,

संस्कार शिदोरी.

तरे शेवटी नाव कमावूनी,

भान ठेवी स्वारी.

माणुसकी

पोटापाण्याच्या व्यापात,

झुळूक भेटते कधी.

माणुसकीचे दर्शन सहज,

होऊन जाते कधी.

अपघातात सापडलेला,

जीव पाणी पितो.

अनोळखी त्या हातास,

धन्यवाद देतो.

अंधारात लेक चुकता,

धीर मायेचा देतो.

लेकीबाळीला सुखरूप घरी,

पोहोचवून येतो.

हात सुटलेले बाळ कुणाचे,

नकळत कुणा बिलागते.

यक्ष प्रयत्न कुणी करता,

भेट आईशी होते.

प्रेमाचा मोर

मिलनाची ओढ तुझ्या,

माझ्या डोळी साचली.

तुझी माझी भेट होता,

चमक डोळी हासली.

क्षण क्षण तो तपापरि,

तुझ्याविणा भासला.

भान नसे वेळेचे ही,

काळ जणू नासला.

नजर असे शून्यामध्ये,

शून्यामध्ये मी कसला.

उदासल्या मनाला या,

विराहाचा दंश झाला.

दृष्टिक्षेपी तू येऊनि,

आनंदाचा सूर लागला.

माझ्या मनी, नंदनवनी,

गडे प्रेमाचा मोर नाचला.

कळले ना

बुरशी नात्यांवरची,

कधी लागे कळले ना.

शर्थ वाचण्या नाती,

खुजी पडे कळले ना.

गोड बोलून नात्यांचा,

घात होई कळले ना.

चोर कनवटीचे हे,

उपद्व्यापी कळले ना.

अख्खी हयात संपली,

गोंजारून कळले ना.

चटकेच भाग्यातले,

नशीब हे कळले ना.

रक्त ओका, जीव टाका,

होरपळ कळले ना.

जळणे हे भोगातले,

भोगताना कळले ना.

बुडणारे जीवन

चिडचिड कधी व्हायला,

वेळ लागत नाही.

जगण्याचा रे गड्या,

मेळ लागत नाही.

मनी जळमट व्हायला,

कोळी लागत नाही.

त्यात अडकून जायला,

डोळे लागत नाही.

सरळ वाट चुकायला,

अंधार लागत नाही.

तोंडघशी पडायला,

दगड लागत नाही.

कुजून कुजून मरायला,

कीड लागत नाही.

जीवन बुडून जायला,

शीड लागत नाही.

जीवन रुंदन

ओझे असे मानेवर,

कशाचे माहीत नाही.

तणावाचे विष सदा,

अंगी भिनत राही.

दिवस उजाडला तरी,

कसला उत्साह नाही.

पहिली नजर घड्याळावर,

धाकधूक सुरू होई.

कधी होई संध्याकाळ,

दिवस कुठे जाई.

दिवस वाटे इवलुसा,

क्षणात विरून जाई.

पळांमागे पळता पळता,

संपून जाई जीवन.

जगायचेच राहून गेले,

कधी येईल शहाणपण.

गर्विष्ठा

गडे तुझा अहंकार,

जगी चिलटा एवढा.

खुमखुमी कशी तुझी,

अहंकार तो केवढा.

तू मी क्षुद्र प्राणिमात्र,

जगाच्या ह्या पसाऱ्यात.

हवे कसे तुला बाई,

सर्व तुझिया कह्यात.

गुर्मी येते ही कोठुनी,

दांभिक तुझे वागणे.

कशासाठी अट्टाहास,

काय तुझे ग मागणे.

गोष्ट ध्यानी एक ठेव,

आहे अंत प्रत्येकाला.

केला किती थयथयाट,

भेटणे आहे मातीला.

शुभेच्छांचे उधाण

शुभेच्छांचा पाऊस पडता,

मन होते मोर.

थुईथुई नाचे आनंदाने,

उत्साहाला जोर.

विसर पडतो विवंचनेचा,

होई हलके मन.

वाऱ्यावरती तरंगताना,

अनुभवी प्रत्येक क्षण.

गळुनी पडती पाश भोवती,

स्वैर व्हावेसे वाटे.

दाही दिशा खुज्या वाटती,

स्वातंत्र्य जणू भेटे.

राहावे सदा अश्या स्थितीत,

ही इच्छा असे मनी.

सुखसुमनांचा गंध असावा,

माझ्या अंतिम क्षणी.

कर्त्याचा कडेलोट

मरण झाले स्वस्त,

जगणे झाले महाग.

आयुष्याच्या पसाऱ्याचा,

येई सदा राग.

ऊर फुटेस्तोवर धावे,

कर्ता माणूस घरात.

माणूस म्हणून किंमत नाही,

निघे शाब्दिक वरात.

सगळा व्याप कुणासाठी,

प्रश्न मोठा आहे.

घरचा पोशिंदा बाकी,

सदा छोटा आहे.

निराशेचे दर्शन होई,

याला जळी स्थळी.

नात्यांच्या या जंजाळात,

मुकाट जातो बळी.

तू घरी नसलीस की

तू घरी नसलीस की,

घास गिळत नाही.

भरलेल्या ताटाला,

चव लाभत नाही.

तू घरी नसलीस की,

वात फुलत नाही.

देवघरातला देव माझा,

कधीच हसत नाही.

तू घरी नसलीस की,

फुल डुलत नाही.

खतपाणी घातलेले,

रोप फुटत नाही.

तू घरी नसलीस की,

घर बोलत नाही.

घड्याळाच्या काट्यांसवे,

क्षण डोलत नाही.

तळतळाट

वाटे द्यावी दुश्मनांच्या,

पेकटात लाथ.

उपद्रवी ही पिलावळ,

किड्यामुंग्यांची जात.

कोळदांडा बनूनी गळी,

खोडा घालत जाती.

दुश्मनाही लाजवणारी,

काय कामाची नाती.

कुरापतींचे महारथी हे,

विघ्नसंतोषी प्राण.

बांडगुळा सम शोषणारी,

जीवनातली घाण.

फेरा बनतो मग कर्माचा,

गळी यांच्या फास.

काळ बसता उरावरी मग,

होतो शेवट खास.

मज आवडतो भाव

करशी गडे गोंधळ,

होई तुझी धावाधाव.

तुझ्या वेंधळेपणाचा,

मज आवडतो भाव.

खोडसाळपणा तुझा,

मग निरागस भाव.

तुझ्या आगाऊपणाचा,

मज आवडतो भाव.

गाल फुगता रागाने,

त्याचा करे मी पाडाव.

तुझ्या लाडीकपणाचा,

मज आवडतो भाव.

ओल माझ्या खांद्यावरी,

तुझ्या डोळ्यांचे आसव.

तुझ्या प्रांजळपणाचा,

मज आवडतो भाव.

मानवा बरं नव्हं

टिंभा मिरवी तू ग चा,

दिसे आपपरभाव.

कैसा तुझा मी पणा हा,

मानवा बरं नव्हं.

तुझा हैदोस चालतो,

करी सदा तू तांडव.

कैसा तुझा अट्टाहास,

मानवा बरं नव्हं.

दुखवीशी आप्तेष्ट,

तुझ्या मनाचा ना ठाव.

कैसा तुझा हेका सदा,

मानवा बरं नव्हं.

मग एकटा पडशी,

तुझे आक्रंदाचे गाव.

कैसा तुझा हा शेवट,

मानवा बरं नव्हं.

पैशाचा लोभ

लोभ पैशाचा नको,

होते माती माणसाची.

जोड अहंकाराची,

दाणादाण आयुष्याची.

मिंधा होऊन माणूस,

नातीगोती ओरबाडी.

मीपणाचा रे हैदोस,

चुके आयुष्याची गाडी.

जिवलग दुरावती,

समजूत रे काढून.

व्याप आयुष्याचा फसे,

उपद्व्याप हे वाढून.

अंत लोभापायी होता,

हाल कुत्रा न खाई.

तिरडीही हो वंचित,

चार खांदेकरी नाही.

मनातले घर

जीव कोणीही असू दे,

ओढ घराची लागते.

सांज दाटता भोवती,

जग घराशी धावते.

माया पांघरुणी माथी,

डोई छत घर देते.

बागडाया हवेतसे,

घर पाया स्थिर देते.

देवघेव प्रेमाची,

घर कारण बनते.

बंध दाटती नात्यांचे,

घर एकोपा साधते.

पिढ्या पिढ्यांचा संसार,

घर आजन्म पहाते.

घरातल्या जीवांसाठी,

घर मनात रहाते.

चहा

वेळ चहाची नसते,

चहा वेळेला लागतो.

आठवणींना गाळता,

पेला हाती वाफाळतो.

दरवळ पसरता,

भूतकाळात शिरतो.

आठवणींचा तवंग,

साय होऊनी दाटतो.

ओठ प्याल्याला भिडता,

ऊब प्रेमाची आठवे.

एक प्याला, जीव दोन,

रंग गुलाबी साठवे.

घोट पहिला चहाचा,

मन प्रसन्न करतो.

घोट रिचवतो क्षण,

माझ्या मनी तो कोरतो.

पंचतारांकित आळस

झाकोळ धुक्याचे दाट,

एक उदास पहाट.

सूर्यनारायण झोपे,

सुस्तीची जाणवे लाट.

रेंगाळले प्राणिमात्र,

दिनक्रम करताना.

सुस्ती अंगी भिनलेली,

मोठा आळस देताना.

अंग मोडून गेलेले,

वाटे झोपून राहावे.

दुलईत गुंडाळून,

मुटकळून पडावे.

व्याप कामाचा डोक्यात,

कलकलाट करतो.

झटकूनी हा आळस,

पोटापाण्याला लागतो.

आठवणींची पोतडी

आठवणींची पोतडी,

हळू सोडवू लागलो.

अलगदपणे त्यांना,

स्वये निरखू लागलो.

काही थंडगार होत्या,

स्पर्श बधिर होणाऱ्या.

उष्ण आठवणी काही,

माझा हात पोळणाऱ्या.

मुलायम उबदार,

स्पर्श काहींचा जाणवे.

तीक्ष्ण स्वभावतः काही,

बोच परि न मानवे.

गांगरून टाके मला,

रूप एकेकीचे न्यारे.

पोतडी पुन्हा बांधता,

मनी फुटती धुमारे.

विसावा नात्यांचा

सोहळा असो कसला,

आनंदा उधाण येई.

लगबग होई मग,

त्रेधातिरपीट होई.

सुरुवात तयारीची,

की तयारीची सुरुवात.

थोडे थांबू, मग बघू,

म्हणायची नाही बात.

आमंत्रण पाठवून,

उजाळा नात्याला येई.

ओढ भेटण्याची वाढे,

भरते प्रेमाला येई.

गोतावळा जमे मोठा,

होती गप्पा टप्पा किती.

व्यापामुळे धावणारी,

विसावती नाती गोती.

नात्यांचा आधारवड

आजारपणात हात मायेचा,

आधाराला येतो.

उमेदीने उभे राहण्या,

उर्मी नवी देतो.

शरीराचा दगाफटका,

मन खच्ची करतो.

घास मायेचा मुखाशी,

बळ नवे देतो.

आधीच तोंड कडू,

त्यात औषधांची भर.

ऊब उशाशी प्रेमाची,

गड परिस्थितीचा सर.

प्रियजनांचा आधारवड,

असतो सदा पाठी.

तावूनसुलाखून घट्ट होती,

ह्या जन्मांच्या गाठी.

स्त्री माहात्म्य

बायको बडवते लॅपटॉप,

नवरा मळतो कणिक.

समानतेच्या ह्या जगात,

स्त्री झाली माणिक.

जागर होई स्त्रीशक्तीचा,

बरोबरीचे नाते.

डंका वाजे पराक्रमाचा,

समाज स्तवने गाते.

प्रगतीचा गोफ पकडूनी,

कुटुंब उध्दारते.

कुटुंबातुनी समाजाकडे,

समृद्धी वाहते.

आदर करूया नारीजातीचा,

देऊ तिजला मान.

सुवर्णाक्षरी लिहिले जाईल,

इतिहासातील पान.

तत्वांची भाकर

तुझ्या नाराजीचा सूर,

माझा जळतोया ऊर.

आगळीक काय माझी,

सुख उडलेया भुर.

तत्वातत्वाचे हे वाद,

होई किती शंखनाद.

तुझ्या माझ्या प्रेमपुढे,

ह्याची कसली बिशाद.

राख डोक्यात घालते,

तुझा सात्विक संताप.

त्रास दोघांनाही होई,

भेसूरसा हा आलाप.

चुलीत जावो हे वाद,

भाजू त्यावर भाकरी.

तत्वापाशी तत्व असे,

कसोटी प्रेमाची खरी.

तूच मजला शाप आहे

बांडगुळा सम तू लपेटली,

वठलेले मी झाड आहे.

जीवनी या भोग माझे,

तूच मजला शाप आहे.

गळवा सम तू चिकटली,

शोषिलेला मी प्राण आहे.

जीवनी या भोग माझे,

तूच मजला शाप आहे.

झाकोळी सम तू व्यापली,

कोंडलेला मी प्रकाश आहे.

जीवनी या भोग माझे,

तूच मजला शाप आहे.

मृत्युछाये सम तू ठाकली,

अडकलेला मी श्वास आहे.

जीवनी या भोग माझे,

तूच मजला शाप आहे.

सल

काळजात माझ्या आहे,

सल ठसठसणारी.

माझे दुःख लखलाभ्य,

नसे कोणी कैवारी.

ओरखडे मारणारे,

जीव घायाळ करती.

दुःख मूके होई माझे,

हळू स्फुंदून रडती.

परिस्थितीशी भिडून,

हस्तरेषा फिकी होई.

भोग भोगून जीवाला,

हमी भविष्याची नाही.

कंठशोष दडपतो,

आप्तांच्या भल्यासाठी.

अडखळत चालतो,

जिवलग आडकाठी.

क्षणाक्षणाला तुटणे,

तुटण्यातून मरणे.

परिस्थितीशी रचतो,

माझ्यासाठी मी सरणे.

सुट्टीशी गट्टी

सुट्टी लागता सर्वांना,

आखणी होते बेतांची.

इच्छा पोतडी भरून,

मौज सर्वां करायची.

चिल्लीपिल्ली चेकाळाती,

स्वप्न मनी रंगवती.

मौज मोठ्यांना वाटते,

खर्च मनी चालू होती.

गाठीभेटी होत जाती,

घट्ट होत जाती नाती.

दिला घेतला जिव्हाळा,

मुले बाळे हुंदडती.

कुटुंबाचा पाया इथे,

नकळत पक्का होई.

वेढा दुःखाचा पडता,

हीच माया कामी येई.

देवाचे देवपण

पूजा कधी चुकल्यास,

देव रुसत नाही.

पूजा रोज केल्यास,

देव हसत नाही.

रांगोळी चुकल्यास,

देव रुसत नाही.

रांगोळी रेखल्यास,

देव हसत नाही.

दिवा चुकून विझल्यास,

देव रुसत नाही.

दिवा फडफडता झाकल्यास,

देव हसत नाही.

सर्वव्यापी सर्वदेखी,

देव रुसत नाही.

लेकरे त्याची धडपडल्यास,

देव हसत नाही.

नववर्षा हे मागणे

नववर्षा हे मागणे,

जगी आनंद नांदू दे.

धर्म मानवतेचा हा,

कलेकलेने वाढू दे.

नववर्षा हे मागणे,

लेकीबाळींना हसू दे.

सामर्थ्य अंगी बाणूनी,

नाश दैत्यांचा होऊ दे.

नववर्षा हे मागणे,

बळीराज्य तू येऊ दे.

अस्मानी संकट नको,

त्यास समृद्धी लाभू दे.

नववर्षा हे मागणे,

बंधुभावाला वाढू दे.

वाहो चैतन्याचा झरा,

नंदनवन होऊ दे.