ओझे असे मानेवर,
कशाचे माहीत नाही.
तणावाचे विष सदा,
अंगी भिनत राही.
दिवस उजाडला तरी,
कसला उत्साह नाही.
पहिली नजर घड्याळावर,
धाकधूक सुरू होई.
कधी होई संध्याकाळ,
दिवस कुठे जाई.
दिवस वाटे इवलुसा,
क्षणात विरून जाई.
पळांमागे पळता पळता,
संपून जाई जीवन.
जगायचेच राहून गेले,
कधी येईल शहाणपण.
कोणत्याही टिप्पण्या नाहीत:
टिप्पणी पोस्ट करा