वेटोळा हा मज भवती,
तुझ्या स्वार्थाचा ग आहे.
कुंथुन माझे जगणे,
मरणाची वाट ग पाहे.
मज बोलायाची सोय,
ही परिस्थिती ना देते.
मम संतापाच्या आड,
भाग्य कुटुंबाचे येते.
तू धूमकेतू सारखी,
तू जळते जाळत जाय.
ही बेफिकिरी करू कशी,
जमिनीशी बांधले पाय.
मग जळतो मी अंतरी,
संतापाच्या ज्वाळेत.
तू तुडवत जशी पुढती,
मज माझ्याच राखेत.
कोणत्याही टिप्पण्या नाहीत:
टिप्पणी पोस्ट करा