उन्हाळी सुख

उन्हाळ्याचा ताप,

वाटे मोठा जीवा.

उकाड्याचा कहर,

गरम नुसती हवा.

अंघोळ करतानाही,

घामाच्या धारा हजार.

पाणी कमी, घाम जास्त,

पुसून पुसून बेजार.

पंखा जोरात फिरे,

ऐकू कमी येई.

दिवसभराच्या वादाची,

चांगली सोय होई.

जेवून पोटभर छान,

ताणून द्यावी मस्त.

अख्ख्या उन्हाळ्याची,

एवढीच गोष्ट बेस्ट.

व्याप

वेळेचे बंधन,

मानले तर आहे.

कामात आयुष्य,

बुडून राहे.

चक्र कामाचे,

गमतीचे असे.

कायमचे भोवती,

पडती फासे.

गणित कामाचे,

व्यस्त जाता.

आवेग व्यापाचा,

कोणा सांगता?

व्यापही आपला,

तापही आपले.

कष्टाचे फळ,

आपणच चाखले.

चारा

कोवळ्या उन्हात चमके,

धरा तजेली छान.

झुळूक वाऱ्याची हळू,

फुंकी अलगद प्राण.

चिवचिव करती पक्षी,

हळूच कोठेतरी.

झुलत बसती सारे,

एखाद्या फांदीवरी.

हालचालीत त्यांच्या,

लगबग थोडी दिसे.

चारा शोधण्या डोळे,

फिरती वेडेपिसे.

दिसता चारा कोठे,

झुंबड त्यांची उडे.

कलबलाट तो मोठा,

गोंधळ मोठा उडे.

मरणाचे दान

कष्टकरी माझा,

रोज मरतो.

अनवाणी जगी,

तो फिरतो.

आस गावाची,

तो धरतो.

वारं पीत, ऊन खात,

भूक मारतो.

हेटाळणी तिरस्कार,

तो भोगतो.

काही न मागता,

दिनरात जागतो.

थकून भागून,

तो झोपतो.

झोपेत मरणाचे,

दान लाभतो.

माय

माय अवकाश माझे,

माय अविरत झरा.

माय पंखातले बळ,

माय चोचीतला चारा.

माय दुःखातला धीर,

माय मनातला ठसा.

माय स्तन्य जीवनाचे,

माय प्रेमकवडसा.

माय उदरात ऊब,

माय स्पर्श हलकासा.

माय हात पाठीवर,

माय आसरा हवासा.

माय वरदान मोठे.

माय वर्षाव प्रेमाचा.

माय थंडगार छाया,

माय उद्धार जन्माचा.

लढावेस तू स्वैर

जपणार नाही तुला,

तळहाताच्या फोडासारखे.

लढायचे आहे तुला,

अभेद्य मोठ्या गडासारखे.

गोंजारून होशील तू,

मिळमिळीत लोणी जैसा.

खंबीर व्हायला हवेसे,

टणक कातळी खडक जैसा.

बावनकशी सोनं नसलास,

तरी हरकत नाही.

पोलादी तुझे मन व्हावे,

तत्वांशी फारकत नाही.

लढावेस तू स्वैर,

घोंघावणारे वादळ होऊन.

टाकावीस कैक संकटे,

घोटासवे सर्व पिऊन.

गाणे

गाण्यामुळे शांत,

होऊन जाते मन.

सुरावटींवर स्वार,

होती कित्येक क्षण.

गाण्यामुळे ताल,

सापडू लागे हळू.

ठेक्यावरती तन,

थिरकू लागे हळू.

भावना असती,

ओतप्रोत गाण्यात.

व्यक्त होण्या वाव,

मजा येई जिण्यात.

ताल-सूर लेवून,

शब्द वाटती छान.

मिटावे हळू डोळे,

द्यावी मोठी तान.

मुका जीव

आजकाल पक्षी,

अंगणी माझ्या येती.

किलबिलाट करून,

नवचैतन्य जागवती.

दिवस उजाडता होई,

सुरू त्यांचा कालवा.

जाग येई सहजच,

आळस आता मालवा.

वळचणीला आडोसा,

पक्षी शोधत राहती.

खुडबुड करून कधी,

जरा अंत पाहती.

त्रास झाला थोडा तरी,

संग चांगला आहे.

मुक्कामाला मुका जीव,

हक्काने येऊन राहे.

टाळेबंदी

झोपेचे ओझे,

पापण्यांवर वसते.

टाळेबंदीत आयुष्य,

आळसात फसते.

वेळकाळाचे गणित,

कोण कशाला मांडते.

स्थूल झाले शरीर,

चरबी ओसंडते.

आपणच आरशामध्ये,

हनुवटी बघावी ओढून.

वाढलेल्या वजनाला,

बघावे जरा ताडून.

ताळेबंदीचे चक्र,

किती दिवस चालणार?

जनता आता किती,

आळसात लोळणार?

शब्दभूषण

यमक जुळवून केलेली,

कविता सरकत नाही.

तशी माझी शब्दांशी,

खरंच फारकत नाही.

इतरवेळी शब्द,

भोवती घालती पिंगा.

ओघवत्या कवितेला,

हळूच दाखवी इंगा.

शब्दपोतडी धुंडाळून,

शब्द गावत नाही.

सख्खे शब्द कधीकधी,

सहज लाभत नाही.

अलगद एखादा शब्द,

स्मित हास्य दावी.

कविता पूर्ण होऊन,

शब्दभूषण लावी.

एकटे जग

आपण म्हणतो कधी,

जग वाटते शांत.

किलबिलाट मनांमध्ये,

विचार आणि भ्रांत.

शांततेच्या पोटी,

अशांतता वसते.

दुःख उरी बाळगून,

जग खोटे हसते.

आकाशातला चंद्र,

एकटा झुरत पडे.

जग बिचारे विवंचनेत,

नजर शून्यात जडे.

वारा आताशा जरा,

रेंगाळत बसतो.

पंख्याखालील जगाला,

एकटा हसत बसतो.

कात

नवीन विचार करता,

वाटते नवीन काही.

काय करावे नवे,

कशाला म्हणावे नाही.

चौकटीच्या बाहेर,

जग असते मोठे.

जगाच्या चौकटीतून,

माझे जग छोटे.

अल्याडपल्याड कधी,

भूमिका बदलून पाहू.

नव्या जगाच्या भेटीला,

अवचित येत राहू.

बदल म्हणून बदल,

छान वाटे तसा.

कात टाके चपळ,

साप वाटे जसा.

येड्यांची जत्रा

येड्यांच्या जत्रेचे,

सोंग असे भारी.

सारखीच तऱ्हा,

घरी आणि दारी.

सरळ भाषेचा वापर,

इथे गौण ठरतो.

कडक शब्दांचा मार,

ताण कमी करतो.

किती सांगा, कसे सांगा,

फरक पडे शून्य.

एरंडाच्या गुऱ्हाळाणे,

येते औदासिन्य.

अकलेचा अभाव येथे,

तर्कशास्त्र फिके.

तेच तेच सांगून,

आयुष्य ओकेबोके.

सौख्याचा संसार

संसाराची गाठ,

रेशमीच असते नेहमी.

कसे हाताळता तुम्ही,

त्यावर ठरते हमी.

आहे तसे मान्य,

करून चालले पाहिजे.

गुणांसोबत दोष,

प्रेमाने जपले पाहिजे.

प्रत्येक क्षणी कसोटी,

लागते येथे तुमची.

बर्फ डोकी, मुखी साखर,

ठेवावी कायमची.

हातात हात गुंफून,

नांदावे प्रेमाने.

क्षण वाटून घ्यावे,

संसारी सौख्याने.