आपण म्हणतो कधी,
जग वाटते शांत.
किलबिलाट मनांमध्ये,
विचार आणि भ्रांत.
शांततेच्या पोटी,
अशांतता वसते.
दुःख उरी बाळगून,
जग खोटे हसते.
आकाशातला चंद्र,
एकटा झुरत पडे.
जग बिचारे विवंचनेत,
नजर शून्यात जडे.
वारा आताशा जरा,
रेंगाळत बसतो.
पंख्याखालील जगाला,
एकटा हसत बसतो.
कोणत्याही टिप्पण्या नाहीत:
टिप्पणी पोस्ट करा