स्वाभिमान

ज्याचे त्याचे दुःख त्याला,

इतरांना तो बुडबुडा.

फुगवट्याचे कौतुक,

फुटता निस्तरे न राडा.

शब्द होऊनी फुंकर,

सुख क्षणिकसे देती.

मात्रा नसे औषधाची,

भळभळ दिनराती.

रुंदूनी कवटाळी ऊरी,

बोच एकलेपणाची.

एवढे कमी असावे,

भर त्यात भळभळीची.

व्हावे आपण मलम,

आपणची पट्टी छान.

टिके त्वेष जगण्याचा,

श्वास होता स्वाभिमान.

संस्कार

संस्कारांची ऊब येते,

कामी अडचणीत.

पाय घसरता सावरावे मग,

घटना ह्या अगणित.

प्रलोभनांचा पडता वेढा,

मन जाई गांगरून.

आठवते शिकवण मोठी,

सुटका संकटातून.

धर्मयुद्ध तर रोज चालते,

त्वेष उसळूनी येई.

संयमाचा उलगडतो अर्थ,

मन शांत होई.

भाग्य लागते भेटाया ही,

संस्कार शिदोरी.

तरे शेवटी नाव कमावूनी,

भान ठेवी स्वारी.

माणुसकी

पोटापाण्याच्या व्यापात,

झुळूक भेटते कधी.

माणुसकीचे दर्शन सहज,

होऊन जाते कधी.

अपघातात सापडलेला,

जीव पाणी पितो.

अनोळखी त्या हातास,

धन्यवाद देतो.

अंधारात लेक चुकता,

धीर मायेचा देतो.

लेकीबाळीला सुखरूप घरी,

पोहोचवून येतो.

हात सुटलेले बाळ कुणाचे,

नकळत कुणा बिलागते.

यक्ष प्रयत्न कुणी करता,

भेट आईशी होते.

प्रेमाचा मोर

मिलनाची ओढ तुझ्या,

माझ्या डोळी साचली.

तुझी माझी भेट होता,

चमक डोळी हासली.

क्षण क्षण तो तपापरि,

तुझ्याविणा भासला.

भान नसे वेळेचे ही,

काळ जणू नासला.

नजर असे शून्यामध्ये,

शून्यामध्ये मी कसला.

उदासल्या मनाला या,

विराहाचा दंश झाला.

दृष्टिक्षेपी तू येऊनि,

आनंदाचा सूर लागला.

माझ्या मनी, नंदनवनी,

गडे प्रेमाचा मोर नाचला.

कळले ना

बुरशी नात्यांवरची,

कधी लागे कळले ना.

शर्थ वाचण्या नाती,

खुजी पडे कळले ना.

गोड बोलून नात्यांचा,

घात होई कळले ना.

चोर कनवटीचे हे,

उपद्व्यापी कळले ना.

अख्खी हयात संपली,

गोंजारून कळले ना.

चटकेच भाग्यातले,

नशीब हे कळले ना.

रक्त ओका, जीव टाका,

होरपळ कळले ना.

जळणे हे भोगातले,

भोगताना कळले ना.

बुडणारे जीवन

चिडचिड कधी व्हायला,

वेळ लागत नाही.

जगण्याचा रे गड्या,

मेळ लागत नाही.

मनी जळमट व्हायला,

कोळी लागत नाही.

त्यात अडकून जायला,

डोळे लागत नाही.

सरळ वाट चुकायला,

अंधार लागत नाही.

तोंडघशी पडायला,

दगड लागत नाही.

कुजून कुजून मरायला,

कीड लागत नाही.

जीवन बुडून जायला,

शीड लागत नाही.

जीवन रुंदन

ओझे असे मानेवर,

कशाचे माहीत नाही.

तणावाचे विष सदा,

अंगी भिनत राही.

दिवस उजाडला तरी,

कसला उत्साह नाही.

पहिली नजर घड्याळावर,

धाकधूक सुरू होई.

कधी होई संध्याकाळ,

दिवस कुठे जाई.

दिवस वाटे इवलुसा,

क्षणात विरून जाई.

पळांमागे पळता पळता,

संपून जाई जीवन.

जगायचेच राहून गेले,

कधी येईल शहाणपण.