लाड स्वतःचे

ढगांची सर करायला,

धमाल मजा येते.

थोडावेळ का होईना,

मन गिरकी घेते.

उडते पक्षी होऊन,

वाऱ्यावरती सुसाट.

स्वतःलाच वाटतो,

राजेशाही थाट.

गळून पडते माझे,

सामान्य असणे.

नवल वाटे जरा,

नावीन्य असणे.

शक्य जरी नसला,

रोज हा थाटमाट.

गोंजारायला मन,

कधीतरी घाला घाट.

अंगमोडया प्रवास

अंग मोडून जाते जरा,

प्रवासात झोपल्यावर.

अंदाज येत नाही लवकर,

कुठे पोहोचल्यावर.

किलकिले करून डोळे,

द्यावी झोपेला सोडचिट्ठी.

अंग ताणून, जांभई देऊन,

करावी मोबाईलशी गट्टी.

कंटाळा आल्यावर मग,

नजर टाकावी बाहेर.

सोनेरी ऊन पडले छान,

मनाचा घराचा आहेर.

कधी एकदा संपतो प्रवास,

कपाळी आठी येई.

गरमागरम नाश्त्यासोबत,

चहाची आठवण येई.

प्रवास हवासा

प्रवासाची मौज वाटते,

बदल हवासा वाटे.

रडगाणे तर रोजच असते,

शांत जीवाला वाटे.

भेटती माणसे अनोळखी,

संवाद नवा हा वाटे.

व्याप रोजचा खुजा होऊनी,

बदल दृष्टीमध्ये दाटे.

गणित बदलते वेळेचे,

आवाका छानच वाटे.

घड्याळातले तास तेच,

अवकाश आवेशी वाटे.

जगण्याचे वर्तुळ गोल,

आकार वेगळा वाटे.

सपकपणाचा रंग मूळ,

नवे वलय भोवती दाटे.

जगण्याची उकल

क्षणाक्षणाचा बांधील,

जीव धावत राहतो.

लोपणाऱ्या क्षणासवे,

स्वप्न उद्याचे पाहतो.

सुखावून जातो कसा,

येता आनंदाचा वारा.

इच्छा नसताना देई,

कधी दुःखास हा थारा.

कलाटणी भेटे कधी,

सुरळीत आयुष्याला.

ओळखू न येई त्यास,

त्याचे रूप भुतकाळा.

जगणे असेच असे,

रंग क्षणांचे अनेक.

गोळाबेरीज जुळे ना,

उकल अगणिक.

छंद

ओरखडे मला काढणे,

छंद आहे तुझा.

मिरवावी ती बिरुदे,

छंद आहे माझा.

घायाळ मनाला करणे,

छंद आहे तुझा.

मन होई अश्वत्थामा,

छंद आहे माझा.

घोर जीवाला लावणे,

छंद आहे तुझा.

जीव निर्भीड करणे,

छंद आहे माझा.

प्रत्येक क्षणाला मारणे,

छंद आहे तुझा.

मरणात जगणं शोधणे,

छंद आहे माझा.

जिवलग माझे

गोफ सर्वांच्या आपुलकीचा,

भोवती असतो सदा.

आधार वाटे मोठा त्याचा,

उडता माझी त्रेधा.

माणूस म्हणून अडखळणार,

चुकणार केव्हा केव्हा.

सांभाळुनी मग प्रियजन घेती,

तोल जाणार जेव्हा.

सुख साजरे करायला,

सर्व सोबत असती.

खांदा दुःख सांगायला,

देती सगळी नाती.

ऋण सर्वांचे माझ्यावरती,

वाटे ना ते ओझे.

ऋणाईत मी या सर्वांचा,

सगळे जिवलग माझे.

जन्माचे सार्थक

जावे त्यांच्या मदतीला,

तेव्हा कळे.

एक सात्विक समाधान,

तेव्हा मिळे.

मेळ ताण तणावाचा,

तेव्हा जुळे.

खांदा दुःखी जिवा होण्या,

संधी मिळे.

मनुष्यजन्माचे सार्थक,

तेव्हा मिळे.

मुक्या जिवा घास देण्या,

बोट जुळे.

गमक ह्या जन्माचे गड्या,

तेव्हा कळे.

आशीर्वाद रुपी दान,

सदा मिळे.