निरोप गावाचा घेता

निरोप गावाचा घेता,

आवंढा गळ्यात येतो.

पूर मायेचा हा मोठा,

जीव पावली अडतो.

गाठीभेटींचा तो काळ,

जरी असे अल्पजीवी.

कोष स्नेहाचे गुंफूनी,

होती काळजात ठेवी.

दिनक्रमात बदल,

परिणाम मोठा करी.

पेंगुळल्या ह्या मनाला,

देई नवीन उभारी.

घटिका समीप येता,

निरोपाची पळासंगे.

गाव सोडताना मन,

घरामध्ये घाली पिंगे.

पंगत नात्यांची

करुनिया अन्नदान,

मना मिळे समाधान.

घास भुकेल्याच्या पोटी,

आशीर्वाद येई ओठी.

जग चाले पोटासाठी,

अन्न विवंचना मोठी.

भाजी भाकरीची गोडी,

असे कदापि न थोडी.

पंचपक्वान्न ना आस,

साधे अन्न वाटे खास.

प्रेमे वाढता ताटात,

तृप्ती लाभते पोटात.

गोतावळ्याची पंगत,

जेवणा येई रंगत.

समीकरण नात्यांचे,

मनामनामध्ये साचे.

गावाकडची धाव

धाव घेता गावाकडे,

जीव आनंदी होई.

मार्गक्रमण करताना,

चैतन्य दिसे ठाई.

भूतकाळात शिरून,

मन नाचू लागे.

उजळून जाती पुन्हा,

कैक रेशमी धागे.

आठवणी मग फेर,

गोल मनी धरती.

संस्मरणीय ते क्षण,

कैक मला स्मरती.

पाऊल पडता पहिले,

गावामध्ये माझे.

हसून स्वागत करती,

स्नेही जिवलग माझे.

चातक

गोफ तुझ्या नात्याचा,

अजून जुना आहे.

मैफिलीचा रंग गडे,

अजून सुना आहे.

ओठांचा लाल ठसा,

अजून ओला आहे.

आस तुझ्या चाहुलीची,

अजून डोळा आहे.

गंध तुझ्या चाहुलीचा,

अजून ताजा आहे.

मी अपुल्या स्वप्नात,

अजून राजा आहे.

माझ्या तळव्यावर तू,

अजून रेषा आहे.

पुन्हा तू येण्याची,

अजून अभिलाषा आहे.

विज्ञानाचे भान

विज्ञानाची कास धरुनी,

आयुष्य झाले सुकर.

स्वयंपाकाला गॅस,

भात लावायला कुकर.

प्रवास करणे झाले सोपे,

कैक वाहने आली.

ठिकाण असू दे कुठलेही,

धाव आवाक्यात आली.

संवादाची माध्यमे मोठी,

तर्जनी संगे नाचती.

जिवलग असू दे कोठेही,

भावना क्षणात पोहचती.

भान राहावे सदा सुखाचे,

विज्ञानाचे देणे.

ऊतमात नको परि सोयीचा,

लागतो तयाचे देणे.

आयुष्याचे प्रतल

संधी कुणावर डाफरायची,

सहसा कुणी सोडत नाही.

शब्दाने तुटतात मनं तरी,

सवय कुणी मोडत नाही.

संतापाच्या भरात वाटते,

कुणावाचून अडत नाही.

वाईट साईट प्रसंगामध्ये,

कुणी खरे रडत नाही.

जसा वाढतो अहंकार,

विवेकबुद्धी वाढत नाही.

पाय फसता फाटक्यामध्ये,

वर कोणी काढत नाही.

बंद पडले घड्याळ तरी,

काळ बंद पडत नाही.

आयुष्याच्या प्रतलावरची,

राखरांगोळी उडत नाही.

ग्लानी सुट्टीची

दिनक्रमाशी कट्टी घेता,

मन खुश असते.

दिनक्रमाशी गट्टी होता,

मन नाखूष असते.

सुट्टीच्या ह्या ग्लानीमध्ये,

मन अडकून राही.

सोनसाखळी आठवणींची,

असेच खेळत राही.

हसे स्वतःशी गालामध्ये,

आठवूनी गम्मत भारी.

बीज रुईचे होऊनी अलगद,

उडे हवेमध्ये स्वारी.

आठवणींतले अडकणे असले,

झटकुनी द्यावे लागे.

धाव घेऊनी पकडावे मग,

वास्तव रुपी धागे.