नोकरीची भाकरी

ऐसी कैसी ओढाताण,

धाव ऑफिसाला घेता.

रोजचीच पळापळ,

दोष तसा कुणा देता.

सूर्य उगवता धावे,

जीव कामाच्या ठिकाणी.

मावळून दिस निजे,

घरी जाण्या आस मनी.

नोकरशाहीचे भोग,

कुणी कशाला ऐकतो.

मासाअखेरी पगार,

सर्व जगाला खुपतो.

क्षेत्र निवडी सोबत,

त्याची बांधिलकी येते.

अडकल्यानंतर हे,

शहाणपण सुचते.

जगण्याची प्रश्नोत्तरे

तुमच्या विवंचनेला,

अर्थ नसतो खास.

प्रत्येकाच्या विवंचनेची,

केवढी मोठी रास.

कवटाळून दुःखाला,

मोठमोठ्याने रडाल.

प्रत्येकजण दबलेला,

कोणा गळी पडाल?

वर्तुळात जगता जगता,

वर्तुळ वाटे मोठे.

वर्तुळाकार ह्या जगात,

तुमचे वर्तुळ छोटे.

प्रश्न तुमचे आहेत,

उत्तरेही तुमची.

शोधता त्यांना शांततेत,

मिटे चिंता कायमची.

माझी राख

वेटोळा हा मज भवती,

तुझ्या स्वार्थाचा ग आहे.

कुंथुन माझे जगणे,

मरणाची वाट ग पाहे.

मज बोलायाची सोय,

ही परिस्थिती ना देते.

मम संतापाच्या आड,

भाग्य कुटुंबाचे येते.

तू धूमकेतू सारखी,

तू जळते जाळत जाय.

ही बेफिकिरी करू कशी,

जमिनीशी बांधले पाय.

मग जळतो मी अंतरी,

संतापाच्या ज्वाळेत.

तू तुडवत जशी पुढती,

मज माझ्याच राखेत.

पुरुषार्थाची हत्या

शरीराच्या जखमा दिसती,

मनाच्या दिसत नाहीत.

पुरुषाचे अस्फुट हुंदके,

जगाला कळत नाहीत.

पुरुषार्थाची होरपळ,

स्त्रीवाद्यांना कळत नाही.

सोईस्कर दुटप्पी वागणे,

पुरुषाला जमत नाही.

पितृसत्ता नावापुरती,

स्त्रीचे छुपे निखारे.

पाठीवर वार सदा हे,

पुरुषाला कोण तारे.

विद्रोही जरी विचार,

वास्तवात करपलेले.

स्त्रीवाद्यांच्या स्वार्थात,

पुरुष कैक हे मेले.

काव्यालाप

अडखळतो मी कधी कधी,

सुचत नाही कविता.

सुन्न होई डोके जेव्हा,

अति विचार करता.

आठवे माझा मी मग,

ती गर्दी विचारांची.

काव्यपंक्तीचा महापूर,

कोणती निवडायची.

आज वाटे मज बैचेन,

का रुसली माझी कविता.

चुटपुट लागे मनाला,

भावना कल्लोळ होता.

आळवता सूर विरहाचा,

मिटली मग माझी चिंता.

मम विरहगीतातूनच,

अवतरली माझी कविता.

आस दर्शनाची

मन प्रसन्न होते,

लवकर उठल्यानंतर.

मंतरल्यागत वाटते,

देव दर्शनानंतर.

धाव सकाळी घेते,

मन माझे मंदिरी.

नाद घंटेचा होई,

देवाच्या गाभारी.

हात जोडती आपसूक,

देव दर्शन होता.

तृप्ती मूर्तीच्या मुखी,

वाटे मी मज रिता.

श्रद्धा असता मनी,

तथ्य वाटे जगण्यात.

ओढ लागते देवा,

उगवता नवी प्रभात.

जन्मणारा बाप

चाहूल बाळाची लागता,

बाप जन्मत असतो.

कळतनकळत त्याच्यामध्ये,

बदल घडत असतो.

बाहेरून दिसतो खंबीर,

पण आतून चिंतीत असतो.

सर्व व्हावे व्यवस्थित,

हेच जपत असतो.

काटकसर आपसूक,

खर्चात करत असतो.

पैश्यापाण्याची सोय तसा,

बिनचूक करत असतो.

मोडून पडत नसला तरी,

धीर एकवटत असतो.

भल्याबुऱ्याचा विचार येता,

हळवा होत असतो.