भरारी

माझी शकले उडली,

हाळी उठली गावी.

लटांबरे उलथली,

पाहण्या मौज नवी.

कुत्सित हास्यकटाक्ष,

खोटे अश्रू डोळी.

वरवरची विचारणा,

दुःख कशाचे पाळी.

औलादी गिधाडांच्या,

लचके मजेने तोडी.

करकचूनी हे पाश,

मज एकटा सोडी.

परि त्यांसी न ठावे,

शकले माझी असती.

सृजन धर्म हा माझा,

फिनिक्स माझ्यात वसती.

तासखेडा गाव

आज आठवे मजला,

मित्राचे ते गाव.

कच्च्या वाटेने गवसे,

त्याचा अलगद ठाव.

घरे इटूकली असती,

टप्प्याटप्प्यावरती.

शेतांमधुनी दिसते,

काळी आई धरती.

बागा केळीच्या तिथे,

दुतर्फा पसरलेल्या.

गावकऱ्यांच्या प्रेमामध्ये,

कडक ऊन त्या विसरल्या.

कडेकडेने वाहे,

नदी भरून दुथडी.

दृश्य वेड लावते हे,

गावी तया तासखेडी.

चिंतातुर मन

प्रश्न मारावेत फाट्यावर,

उत्तरे शोधावेत सडकून.

आयुष्याच्या व्यापामध्ये,

जाऊ नये अडकून.

रहाटगाडगे जगण्याचे,

गोलगोलच फिरणार.

उठसुठ धावलो तरी,

आपण किती पुरणार?

होईल तेवढे करत राहावे,

मनापासून आपण.

अपेक्षा ह्या अनंत असती,

कुठवर करणार आपण?

जगण्याचा आनंद असावा,

न्यूनगंड हा कशाला?

क्षणोक्षणी जल्लोष असावा,

चिंतातुर मन कशाला?

नवा दिवस

दिवसभर आळसावूनही,

झोप होत नाही.

झोपेतून उठले तरी,

पापणी उघडत नाही.

उठता झोपेतून होई,

जांभयांचा उद्रेक.

डोळे चोळून बेजार,

येई पाणी ही क्षणिक.

आठवत राहती स्वप्ने,

रात्रभर पडलेली.

तर्क कसले लागू,

विचारांची खांडोळी.

तळहातांनी चेहरा चोळून,

आळस झटका जरा.

आळोखे पिळोखे देऊन,

दिवसाची सुरुवात करा.

व्यायाम

शारीरिक कसरतीचा,

फायदा मोठा भारी.

अंग होते मोकळे सगळे,

व्याधी होतात बरी.

दिवसभर बसून बसून,

अंग जाते आकसून.

व्यायामाने अंग झटकता,

आळस जातो निघून.

घमेजलेल्या शरीराचा,

गंध मजेशीर येतो.

शारीरिक कष्टाचे तो,

महत्व सांगून जातो.

निरोगी असावे आयुष्य,

व्यायाम असावा पाया.

निरोगी मन, निरोगी तनी,

आनंद जीवनी याया.

वेळेचा कुबेर

गरगर फिरणारा पंखा,

बाहेर किलबिलाट.

बंदीवासामधील जगाचे,

अस्तित्व ह्या खुणांत.

क्वचित येई आवाज,

धावणाऱ्या गाडीचा.

थोडासा भंग होई,

बोजड ह्या शांततेचा.

घड्याळाची टकटक,

स्पष्ट ऐकू येई.

स्थळकाळाचे भान,

सहज जाणवून जाई.

स्थूल ऐशा शांततेसम,

मन स्थूल होई.

वेळेचा मी कुबेर,

नसे कसली घाई.

एप्रिल फुल नको!

एप्रिल फुल करू नका,

प्रसंग आहे बाका.

जनाची नाही तरी,

मनाची तरी राखा.

दिवसाढवळ्या हजारो,

माणसे मरती जगभर.

विचार करा गोंधळ होईल,

फाजिलपणा क्षणभर.

कोरोनाचे संकट आता,

होत आहे मोठे.

वायफळ संदेश करतील घोळ,

असो कितीही छोटे.

समाजमाध्यम शस्र आहे,

वापर झाल्यास योग्य.

गळा आपल्याच लागेल पाते,

हेतू असता अयोग्य.