साधू संधी

कोरोनाचा बंदीवास,

समजतो मी संधी.

करा नवी सुरुवात,

बना थोडे छंदी.

अडगळीत पडलेली,

पुस्तके काढा हळू.

एकदा वाचनात बुडाले,

की धावेल वेळेचे वळू.

वाद्य हौशेने घेतलेले,

साफसूफ करून घ्या.

घरच्यांना घरगुती,

संगीत मैफिल द्या.

एवढा फावला वेळ,

पुन्हा भेटेल काय?

आत्मचिंतनात बुडायला,

एकांत मिळेल काय?

एकटा बंदिस्त मी

कोंडलेल्या घरामध्ये,

कोंडलेल्या चौकटी.

दिवस असू दे वा रात्र,

मीच माझी सोंगटी.

दिशा असल्या मोकळ्या,

परि भिंतीने त्या आखल्या.

काय होई मग पुढे,

ह्या चिंतेने त्या माखल्या.

जीवनाची निश्चिती ना,

भविष्याची मज हमी.

जग इथे हे थांबलेले,

धावे पूर्वी नेहमी.

अनिश्चिताचा काळ हा,

वेळ पडतो ना कमी.

कुंपणात बांधलेला,

एकटा बंदिस्त मी.

माझे प्रेम असे जणू

माझे प्रेम असे जणू,

कोसळता पावसाळा.

तुला संतत प्रेमाचा,

उपजत असे लळा.

माझे प्रेम असे जणू,

उचंबळणारी लाट.

तुझ्या मनी शांत किनारा,

आवडे नाजूक लाट.

माझे प्रेम असे जणू,

वादळी सोसो वारा.

तुझे मन नाजूक वेल,

झुळुकीशी संग न्यारा.

माझे प्रेम असे जणू,

पर्वते ज्वालामुखीची.

तुझ्या मनी कातरवेळ,

ओढ तया टेकडीची.

रुंदन

भूतकाळाच्या सावल्या,

भूत होऊन फिरतात.

भविष्याचे धागे,

गुंफण्या आधीच विरतात.

कडकडाट करत,

वीज भेदून जाते.

स्वप्नाळू हे मन,

रुंदन मुके गाते.

निद्रानाश होतो,

आयुष्याचा भाग.

प्रातःकाळी कसली,

येई भाग्या जाग.

भुलभुलैय्या ऐसा,

वाढत वाढत जातो.

रक्ताळल्या हृदयामधुनी,

जीवनगीत गातो.

भरारी

माझी शकले उडली,

हाळी उठली गावी.

लटांबरे उलथली,

पाहण्या मौज नवी.

कुत्सित हास्यकटाक्ष,

खोटे अश्रू डोळी.

वरवरची विचारणा,

दुःख कशाचे पाळी.

औलादी गिधाडांच्या,

लचके मजेने तोडी.

करकचूनी हे पाश,

मज एकटा सोडी.

परि त्यांसी न ठावे,

शकले माझी असती.

सृजन धर्म हा माझा,

फिनिक्स माझ्यात वसती.

तासखेडा गाव

आज आठवे मजला,

मित्राचे ते गाव.

कच्च्या वाटेने गवसे,

त्याचा अलगद ठाव.

घरे इटूकली असती,

टप्प्याटप्प्यावरती.

शेतांमधुनी दिसते,

काळी आई धरती.

बागा केळीच्या तिथे,

दुतर्फा पसरलेल्या.

गावकऱ्यांच्या प्रेमामध्ये,

कडक ऊन त्या विसरल्या.

कडेकडेने वाहे,

नदी भरून दुथडी.

दृश्य वेड लावते हे,

गावी तया तासखेडी.

चिंतातुर मन

प्रश्न मारावेत फाट्यावर,

उत्तरे शोधावेत सडकून.

आयुष्याच्या व्यापामध्ये,

जाऊ नये अडकून.

रहाटगाडगे जगण्याचे,

गोलगोलच फिरणार.

उठसुठ धावलो तरी,

आपण किती पुरणार?

होईल तेवढे करत राहावे,

मनापासून आपण.

अपेक्षा ह्या अनंत असती,

कुठवर करणार आपण?

जगण्याचा आनंद असावा,

न्यूनगंड हा कशाला?

क्षणोक्षणी जल्लोष असावा,

चिंतातुर मन कशाला?