रडगाणे

रोजचेच रडगाणे,

रोजचेच मढे.

व्यापाचा सूर्य कसा,

डोईवरी चढे.

तोचतोचपणा असे,

तेचतेच वागणे.

नाविन्याचा वास नाही,

कुबट कुबट जगणे.

दिवस मोजत ढकलावा,

गोळाबेरीज मांडत.

हिशोबाला अंत नाही,

नाही दौत सांडत.

दुरून डोंगर साजिरे,

ज्याचे त्याचे जगणे.

मातीच्याच चुलीवरी,

मातीची भाकर थापणे.

उलटणारी रात्र

संथ झालीये रात्र,

निपचित पडलाय वारा.

उकाड्याने हैराण जग,

पंख्याचा कोंदट वारा.

खाल्लेलं पचतंय आता,

पोटामध्ये हळू.

दिवसभर हुंदडणारे मन,

निपचित पडले वळू.

अर्धोन्मेलित पापण्यांना,

झोप लागली येऊ.

हळूच चावणाऱ्या डासांचा,

जीव कसा घेऊ?

ह्या रात्रीच्या पाठोपाठ,

चालू पान उलटेल.

ताज्यातवाण्या दिवसासंगे,

नवे पान भेटेल.

मी व्हावे गुलाब

मी व्हावे गुलाब,

इवल्याश्या कुंडीतले.

क्षण जगावे वाऱ्यासावे,

सुगंधी धुंदीतले.

उष्णतेने लाही लाही,

माझ्या मातीची होईल.

झुळूक अलगद वाऱ्याची,

सुख देऊन जाईल.

तृप्त होईल मन,

रतीब पाण्याचा होता.

आनंद येईल उधाण,

खत मातीत मुरता.

शुष्क होताना पाकळ्या,

मी निस्तेज होईल.

गळणाऱ्या पाकळ्यांसवे,

विस्मृतीत जाईल.

काट्याचा हेवा

विचारांचे मळभ,

दाट होत जाई.

अंधाराच्या आडून,

मन चिरकत राही.

अनिश्चित काळ,

किती दिवस चालणार.

स्थिर झाले जग,

जागचे कधी हलणार.

बसून बसून नुसते,

वेळ खायला उठतो.

उर्मी किती टिकणार,

निराशेला गाठतो.

अलगद वळवून मन,

घड्याळ बघत बसतो.

पळणाऱ्या सेकंद काट्याचा,

हेवा वाटत राहतो.

निद्रानाशाचा विळखा

निद्रानाशाचा विळखा,

होत जाई गडद.

चिंता पांघरून मन,

बसे सदा कुढत.

भूतकाळातील धक्के,

डोके वर काढती.

वेळकाळाचे भान कसले,

तास उडून जाती.

मन रवंथ करत बसे,

तेच जुने प्रसंग.

पुन्हा होती तेच क्लेश,

गडद होती रंग.

घोरत पडे जग सारे,

मी टक्क जागा.

कसे थांबवू विचार,

कसा थांबवू त्रागा?

अपेक्षेपोटी प्रेम

अपेक्षेपोटी प्रेम,

अळवावरचे पाणी.

किती कसे सावरणे,

असते अजब कहाणी.

नात्यांच्या ह्या गुंत्यात,

जीव अडकून राही.

भाबड्याला त्या वाटे,

दुःख कशाचे नाही.

अलगद फेरा फिरतो,

आभासी नात्यांचा.

उसळी मारे दुःख,

चुरा पडे प्रेमाचा.

खरेखुरे ते प्रेम,

ओळखायला हवे.

लाभे ना सर्वांना,

हे मानायला हवे.

नाविण्याशी सुत

कैक दिसांनी कुंडीमधले,

रोप माझे बहरले.

फुलफुलांच्या गुच्छाने,

रोप माझे डंवरले.

दिसांमागुनी दिवस जाहले,

कळी उमलली ना कधी.

वाढ खुंटली, कोंब कुठले,

फांदी फुलली ना कधी.

रतीब वाढता पाण्याचा,

जोड खताची मग मिळे.

खुराक तो नेमका लाभता,

तरारूनी फुटती मुळे.

कलाटणी ही मिळता रोपा,

ओकेबोकेपणा गळे.

चैतन्याची नांदी येई,

नाविण्याशी सुत जुळे.