मंगळवार, ५ मे, २०२०

शब्दभूषण

यमक जुळवून केलेली,
कविता सरकत नाही.
तशी माझी शब्दांशी,
खरंच फारकत नाही.

इतरवेळी शब्द,
भोवती घालती पिंगा.
ओघवत्या कवितेला,
हळूच दाखवी इंगा.

शब्दपोतडी धुंडाळून,
शब्द गावत नाही.
सख्खे शब्द कधीकधी,
सहज लाभत नाही.

अलगद एखादा शब्द,
स्मित हास्य दावी.
कविता पूर्ण होऊन,
शब्दभूषण लावी.

सोमवार, ४ मे, २०२०

एकटे जग

आपण म्हणतो कधी,
जग वाटते शांत.
किलबिलाट मनांमध्ये,
विचार आणि भ्रांत.

शांततेच्या पोटी,
अशांतता वसते.
दुःख उरी बाळगून,
जग खोटे हसते.

आकाशातला चंद्र,
एकटा झुरत पडे.
जग बिचारे विवंचनेत,
नजर शून्यात जडे.

वारा आताशा जरा,
रेंगाळत बसतो.
पंख्याखालील जगाला,
एकटा हसत बसतो.

रविवार, ३ मे, २०२०

कात

नवीन विचार करता,
वाटते नवीन काही.
काय करावे नवे,
कशाला म्हणावे नाही.

चौकटीच्या बाहेर,
जग असते मोठे.
जगाच्या चौकटीतून,
माझे जग छोटे.

अल्याडपल्याड कधी,
भूमिका बदलून पाहू.
नव्या जगाच्या भेटीला,
अवचित येत राहू.

बदल म्हणून बदल,
छान वाटे तसा.
कात टाके चपळ,
साप वाटे जसा.

शनिवार, २ मे, २०२०

येड्यांची जत्रा

येड्यांच्या जत्रेचे,
सोंग असे भारी.
सारखीच तऱ्हा,
घरी आणि दारी.

सरळ भाषेचा वापर,
इथे गौण ठरतो.
कडक शब्दांचा मार,
ताण कमी करतो.

किती सांगा, कसे सांगा,
फरक पडे शून्य.
एरंडाच्या गुऱ्हाळाणे,
येते औदासिन्य.

अकलेचा अभाव येथे,
तर्कशास्त्र फिके.
तेच तेच सांगून,
आयुष्य ओकेबोके.

शुक्रवार, १ मे, २०२०

सौख्याचा संसार

संसाराची गाठ,
रेशमीच असते नेहमी.
कसे हाताळता तुम्ही,
त्यावर ठरते हमी.

आहे तसे मान्य,
करून चालले पाहिजे.
गुणांसोबत दोष,
प्रेमाने जपले पाहिजे.

प्रत्येक क्षणी कसोटी,
लागते येथे तुमची.
बर्फ डोकी, मुखी साखर,
ठेवावी कायमची.

हातात हात गुंफून,
नांदावे प्रेमाने.
क्षण वाटून घ्यावे,
संसारी सौख्याने.

गुरुवार, ३० एप्रिल, २०२०

खर्डेघाशी

खर्डेघाशी करून,
जीव आंबून जातो.
त्याच त्याच जगण्याचा,
खूप कंटाळा येतो.

काम बदलून बदलून,
किती बदलत जाणार.
कधीतरी त्याला,
तोच तोचपणा येणार.

दिवस उडून जातील,
वर्षे संपून जातील.
चक्रामध्ये फिरता फिरता,
क्षण विरून जातील.

सगळी कामे संपतील,
पण एक काम राहील.
जगण्याच्या या पसाऱ्यात,
जगायचेच राहील.

बुधवार, २९ एप्रिल, २०२०

आयुष्याचे लोणी

तोंड घालणारी माणसे,
वा तोंड घालणारे मांजर.
हेकेखोर स्वभावाला,
कोण घालणार आवर.

आयुष्याचे शिंकाळे,
लोंबतच राहाते.
बोक्यांचे लक्ष त्याच्या,
लोण्यावर राहाते.

संधी मिळताच झडप,
तुटून पडतात बोकी.
उलथेपालथे आयुष्य,
येतात नऊ नाकी.

झडपेपासून सावरण्यातच,
खर्ची आयुष्य होते.
आयुष्याच्या लोण्याचे,
स्वाद घेणे राहाते.

गुंफण तूझी माझी

तुझ्या माझ्या भाकरीतला, चंद्र रोजचाच आहे. निवांत वेळ काढून, कधी नभातील चंद्र बघू. तुझ्या माझ्या कमाईला, खर्च रोजचाच आहे. थोडी ढील देऊन, कधी ...