चारा

कोवळ्या उन्हात चमके,

धरा तजेली छान.

झुळूक वाऱ्याची हळू,

फुंकी अलगद प्राण.

चिवचिव करती पक्षी,

हळूच कोठेतरी.

झुलत बसती सारे,

एखाद्या फांदीवरी.

हालचालीत त्यांच्या,

लगबग थोडी दिसे.

चारा शोधण्या डोळे,

फिरती वेडेपिसे.

दिसता चारा कोठे,

झुंबड त्यांची उडे.

कलबलाट तो मोठा,

गोंधळ मोठा उडे.

मरणाचे दान

कष्टकरी माझा,

रोज मरतो.

अनवाणी जगी,

तो फिरतो.

आस गावाची,

तो धरतो.

वारं पीत, ऊन खात,

भूक मारतो.

हेटाळणी तिरस्कार,

तो भोगतो.

काही न मागता,

दिनरात जागतो.

थकून भागून,

तो झोपतो.

झोपेत मरणाचे,

दान लाभतो.

माय

माय अवकाश माझे,

माय अविरत झरा.

माय पंखातले बळ,

माय चोचीतला चारा.

माय दुःखातला धीर,

माय मनातला ठसा.

माय स्तन्य जीवनाचे,

माय प्रेमकवडसा.

माय उदरात ऊब,

माय स्पर्श हलकासा.

माय हात पाठीवर,

माय आसरा हवासा.

माय वरदान मोठे.

माय वर्षाव प्रेमाचा.

माय थंडगार छाया,

माय उद्धार जन्माचा.

लढावेस तू स्वैर

जपणार नाही तुला,

तळहाताच्या फोडासारखे.

लढायचे आहे तुला,

अभेद्य मोठ्या गडासारखे.

गोंजारून होशील तू,

मिळमिळीत लोणी जैसा.

खंबीर व्हायला हवेसे,

टणक कातळी खडक जैसा.

बावनकशी सोनं नसलास,

तरी हरकत नाही.

पोलादी तुझे मन व्हावे,

तत्वांशी फारकत नाही.

लढावेस तू स्वैर,

घोंघावणारे वादळ होऊन.

टाकावीस कैक संकटे,

घोटासवे सर्व पिऊन.

गाणे

गाण्यामुळे शांत,

होऊन जाते मन.

सुरावटींवर स्वार,

होती कित्येक क्षण.

गाण्यामुळे ताल,

सापडू लागे हळू.

ठेक्यावरती तन,

थिरकू लागे हळू.

भावना असती,

ओतप्रोत गाण्यात.

व्यक्त होण्या वाव,

मजा येई जिण्यात.

ताल-सूर लेवून,

शब्द वाटती छान.

मिटावे हळू डोळे,

द्यावी मोठी तान.

मुका जीव

आजकाल पक्षी,

अंगणी माझ्या येती.

किलबिलाट करून,

नवचैतन्य जागवती.

दिवस उजाडता होई,

सुरू त्यांचा कालवा.

जाग येई सहजच,

आळस आता मालवा.

वळचणीला आडोसा,

पक्षी शोधत राहती.

खुडबुड करून कधी,

जरा अंत पाहती.

त्रास झाला थोडा तरी,

संग चांगला आहे.

मुक्कामाला मुका जीव,

हक्काने येऊन राहे.

टाळेबंदी

झोपेचे ओझे,

पापण्यांवर वसते.

टाळेबंदीत आयुष्य,

आळसात फसते.

वेळकाळाचे गणित,

कोण कशाला मांडते.

स्थूल झाले शरीर,

चरबी ओसंडते.

आपणच आरशामध्ये,

हनुवटी बघावी ओढून.

वाढलेल्या वजनाला,

बघावे जरा ताडून.

ताळेबंदीचे चक्र,

किती दिवस चालणार?

जनता आता किती,

आळसात लोळणार?