साखरझोपेचे सुख

साखरझोप आवडे,

पांघरूणाच्या ऊबीत.

वाटे पहुडलो जसा,

एका छोट्याश्या डबीत.

झोप दाट होत जाता,

स्वप्ने पडती अनेक.

हसू येई स्वतःवरी,

आठवता स्वप्न कैक.

बांधली जाती इमले,

कैक मजली अचाट.

जगावेगळे जग ते,

त्यास कसली चौकट.

अडखळे अचानक,

दौड स्वप्ननगरात.

धप्प उडी ह्या जगात,

जागे होता मी क्षणात.

निर्विवाद संवाद

आनंदी नात्याचे कोष,

संवादात लपलेले.

शब्दशब्दांची शृंखला,

बंध रेशमी गुंफले.

शब्द धीराचा एखादा,

नवचेतना जागवी.

भेदरलेल्या सख्याला,

डोस उर्मीचे पाजवी.

सुसंवादाने टळती,

भावनिक कडेलोट.

क्षण सुखाचे वाचती,

लागते न गालबोट.

बोलका प्राणी मनुष्य,

दान संवादाचे त्याला.

रोपटे नात्याचे फुले,

खत संवादाचे त्याला.

ग प्रिये

मन पिंगा घालतसे,

तुझ्या भोवती ग प्रिये.

जीव माझा गुंततसे,

तुझ्या जीवाशी ग प्रिये.

तुझ्या तळहातावरी,

भाग्यरेषा मी ग प्रिये.

तुझ्या अनामिकेतली,

अंगठी मी ग प्रिये.

तुझ्या केशसंभारात,

बट मी ग प्रिये.

तुझ्या गोऱ्या गालावर,

लाली मी ग प्रिये.

तुझा भूत-वर्तमान,

भविष्य मी ग प्रिये.

तुझ्या अंतिम श्वासाचा,

क्षण मी ग प्रिये.

अंतरीचे सरण

आठवणींचा कल्लोळ,

दुःखाचे पडे सावट.

सल खोल रुतलेली,

पीळ होत जाई दाट.

खपल्यांचा फुटे बांध,

भळभळते साकाळ.

अश्वत्थामा हंबरतो,

बरबटते कपाळ.

जखडतो गतकाळ,

उमलत्या भविष्याला.

पिशाच्च मनी वसता,

हैदोस होई देऊळा.

करपे सारी उमेद

कापूररुपी उत्साह.

अंतरी सरण रचे,

चितेचा बसे दाह.

बालपण हरवलेले

बालपणीचे सुखक्षण,

आज आठव होती.

फेर धरुन सोबत,

पिंगा भोवती घालती.

धमाल कशी येतसे,

काढल्या जाती खोड्या.

काळाच्या ओघामध्ये,

हरवल्या नाजूक होड्या.

मार्कटलीला चिक्कार,

दोस्त मंडळी फार.

वेळेचे कसले गणित,

सदा उंडारण्या पसार.

स्वच्छंदी तो भूतकाळ,

वर्तमान चौकटीतला.

वाढत्या वयासंगे,

निरागस मी हरवला.

लंगडी वेदना

माझ्या तंद्रीत चालता,

पाऊल चुकीचे पडे.

ठेचकाळे बोट माझे,

भेट दगडाशी घडे.

घळाघळा वाहे रक्त,

वेदनांचा येई पूर.

जीव होई दुःखी कष्टी,

दुःखे भरे माझा ऊर.

अवचित दिसे मज,

श्वापद लंगडताना.

मुका जीव जरी कष्टी,

वेदनेला शब्द सुचेना.

माझी बोलकी वेदना,

तिचे कौतुक कितीसे.

दुःख माझे राईपरी,

मज माझे वाटे हसे.

तत्वांचे महत्व

तत्व सत्वाची कसोटी,

भाग जीवनाचा असे.

सचोटीशी फारकत,

मग आयुष्यच फसे.

कधी गुंतागुंत वाढे,

कधी आयुष्यच गुंता.

तत्व असे ज्याचा प्राण,

त्यास का वाटे ही चिंता.

सांगोपांग विचारांची,

हवी मनाला सोबत.

मग कमावत जाई,

अनुभवाची दौलत.

राव असो वा तो रंक,

गुंता सारखाच आहे.

तत्वनिष्ठ राहणारा,

त्रिकाळात नित्य राहे.