भावनांची भातुकली

सोहळे आनंदाचे,

घडायला हवेत.

सण समारंभ साजरे,

व्हायला हवेत.

हास्यकल्लोळ घरामध्ये,

व्हायला हवेत.

मनमोकळे विचार,

मांडायला हवेत.

हेव्यादाव्यांची जळमटे,

काढायला हवेत.

माणसांची मने,

जुळायला हवेत.

भातुकलीचे खेळ,

मांडायला हवेत.

निरागसतेचे पाझर,

फुटायला हवेत.

गोड चिमुकली

बसची वाट बघत उभा,

होतो कोवळ्या उन्हात.

हळूच आली एक छकुली,

डोळ्यांसमोर क्षणात.

ऐटीत बसली होती ती,

छान सायकल वरती.

सोबतीला आजोबा तिचे,

सायकल भोवती फिरती.

गोड चेहरा होता तिचा,

मुखी हास्य छान.

वाटू लागले चिमुकलीवर,

ओवाळावा प्राण.

अलगद मान फिरवून ती,

मला बघू लागली.

डोळ्यानेच निरोप घेऊन,

खूप गोड हसली.

आनंदाचे कुंभमेळे

आनंदाचे कुंभमेळे,

चहूबाजूंनी भरती.

नजर लागते शोधायला,

प्रयत्न तया लागती.

चिवचिवणारे पक्षी नभी,

उधळणारी माती.

कोवळ्या ऊन्ही बागडणारे,

इवले पिल्लू मोती.

हुंदडणारा बालचमू की,

निरागसतेचा झरा.

चिंब भिजवी हास्यफवारा,

आनंद हाचि खरा.

मान डोलवी गाण्यावरती,

श्रमिक एक बापडा.

हास्य तयाचे चेहऱ्यावरती,

आनंद तिथे सापडा.

स्वाभिमान

ज्याचे त्याचे दुःख त्याला,

इतरांना तो बुडबुडा.

फुगवट्याचे कौतुक,

फुटता निस्तरे न राडा.

शब्द होऊनी फुंकर,

सुख क्षणिकसे देती.

मात्रा नसे औषधाची,

भळभळ दिनराती.

रुंदूनी कवटाळी ऊरी,

बोच एकलेपणाची.

एवढे कमी असावे,

भर त्यात भळभळीची.

व्हावे आपण मलम,

आपणची पट्टी छान.

टिके त्वेष जगण्याचा,

श्वास होता स्वाभिमान.

संस्कार

संस्कारांची ऊब येते,

कामी अडचणीत.

पाय घसरता सावरावे मग,

घटना ह्या अगणित.

प्रलोभनांचा पडता वेढा,

मन जाई गांगरून.

आठवते शिकवण मोठी,

सुटका संकटातून.

धर्मयुद्ध तर रोज चालते,

त्वेष उसळूनी येई.

संयमाचा उलगडतो अर्थ,

मन शांत होई.

भाग्य लागते भेटाया ही,

संस्कार शिदोरी.

तरे शेवटी नाव कमावूनी,

भान ठेवी स्वारी.

माणुसकी

पोटापाण्याच्या व्यापात,

झुळूक भेटते कधी.

माणुसकीचे दर्शन सहज,

होऊन जाते कधी.

अपघातात सापडलेला,

जीव पाणी पितो.

अनोळखी त्या हातास,

धन्यवाद देतो.

अंधारात लेक चुकता,

धीर मायेचा देतो.

लेकीबाळीला सुखरूप घरी,

पोहोचवून येतो.

हात सुटलेले बाळ कुणाचे,

नकळत कुणा बिलागते.

यक्ष प्रयत्न कुणी करता,

भेट आईशी होते.

प्रेमाचा मोर

मिलनाची ओढ तुझ्या,

माझ्या डोळी साचली.

तुझी माझी भेट होता,

चमक डोळी हासली.

क्षण क्षण तो तपापरि,

तुझ्याविणा भासला.

भान नसे वेळेचे ही,

काळ जणू नासला.

नजर असे शून्यामध्ये,

शून्यामध्ये मी कसला.

उदासल्या मनाला या,

विराहाचा दंश झाला.

दृष्टिक्षेपी तू येऊनि,

आनंदाचा सूर लागला.

माझ्या मनी, नंदनवनी,

गडे प्रेमाचा मोर नाचला.