कुपीतले जीवन

धावा पळा, गाडी पकडा,

कसला मोठा व्याप.

क्षणाक्षणांनी जिणे सरते,

अजब जगण्याला शाप.

हाती लागेल तैसे जिणे,

पळता पळता घेतो.

सवड नाही परि श्वास घ्यावया,

ओंजळीस मी हुंगतो.

दृष्टीस दिसती सोहळे जितके,

पळता पळता टिपतो.

ताल पडता कानावर मग,

क्षणिकच मी थिरकतो.

जीवन वाटे अत्तर इवल्या,

कुपी मधले मजला.

दरवळात कधी रेंगाळावे,

पुन्हा भिडे व्यापाला.

मज कळते सर्वकाही

तू अवघडलेली प्रिये,

मज कळते सर्वकाही.

हालचाल वेगे नको,

मी आधाराला राही.

तू थकलेली प्रिये,

मज दिसते सर्वकाही.

कष्टाचा त्रागा नको,

मी मदतीला राही.

तू भांबावलेली प्रिये,

मज उमजे सर्वकाही.

चिंतेचा लवलेश नको,

मी संभाळण्या राही.

तू मंतरलेली प्रिये,

मज समजे सर्वकाही.

बागडण्या बंधन नको.

मी ठेका धरण्या राही.

टिळा माझ्या माथी सांगे

टिळा माझ्या माथी सांगे,

शांत ठेवावे मस्तक.

आवरता घे संताप,

होऊ नको तू हस्तक.

टिळा माझ्या माथी सांगे,

बांधिलकी देवासंगे.

होशी किती जरी मोठा,

जगावे तू भक्तीसंगे.

टिळा माझ्या माथी सांगे,

पोक्तपणाची कहाणी.

कुटूंब खरा आधार,

राब तया रात्रंदिनी.

टिळा माझ्या माथी सांगे,

जगण्याचे रे गुपित.

मनोभावे कर्म कर,

जरी असशी शापित.

व्हावे फुलपाखरू

जिणे असावे सदा,

फुलपाखराप्रमाणे.

हवे तसे बागडताना,

गावे जीवन गाणे.

कोष भेदावा अलगद,

सुरवंटाप्रमाणे.

आनंदावे स्वतःशीच,

मिळता पंख नव्याने.

भिरभिरावे फुलांवरती,

स्वैर जसे तराणे.

प्राशावेत मधूकुंभ,

तृप्त व्हावे उदराने.

कारण व्हावे आनंदाचे,

लक्ष वेधण्याने.

हळुवार पडावे कोसळून,

माती होऊन जाणे.

नोकरीची भाकरी

ऐसी कैसी ओढाताण,

धाव ऑफिसाला घेता.

रोजचीच पळापळ,

दोष तसा कुणा देता.

सूर्य उगवता धावे,

जीव कामाच्या ठिकाणी.

मावळून दिस निजे,

घरी जाण्या आस मनी.

नोकरशाहीचे भोग,

कुणी कशाला ऐकतो.

मासाअखेरी पगार,

सर्व जगाला खुपतो.

क्षेत्र निवडी सोबत,

त्याची बांधिलकी येते.

अडकल्यानंतर हे,

शहाणपण सुचते.

जगण्याची प्रश्नोत्तरे

तुमच्या विवंचनेला,

अर्थ नसतो खास.

प्रत्येकाच्या विवंचनेची,

केवढी मोठी रास.

कवटाळून दुःखाला,

मोठमोठ्याने रडाल.

प्रत्येकजण दबलेला,

कोणा गळी पडाल?

वर्तुळात जगता जगता,

वर्तुळ वाटे मोठे.

वर्तुळाकार ह्या जगात,

तुमचे वर्तुळ छोटे.

प्रश्न तुमचे आहेत,

उत्तरेही तुमची.

शोधता त्यांना शांततेत,

मिटे चिंता कायमची.

माझी राख

वेटोळा हा मज भवती,

तुझ्या स्वार्थाचा ग आहे.

कुंथुन माझे जगणे,

मरणाची वाट ग पाहे.

मज बोलायाची सोय,

ही परिस्थिती ना देते.

मम संतापाच्या आड,

भाग्य कुटुंबाचे येते.

तू धूमकेतू सारखी,

तू जळते जाळत जाय.

ही बेफिकिरी करू कशी,

जमिनीशी बांधले पाय.

मग जळतो मी अंतरी,

संतापाच्या ज्वाळेत.

तू तुडवत जशी पुढती,

मज माझ्याच राखेत.