येशील का गं राधे?

अडकलोय मी कुठेतरी,

तुझ्या असण्यामध्ये.

माझे असणे मान्य करून,

येशील का गं राधे?

तडफडतोय मी कुठेतरी,

तुझ्या नसण्यामध्ये.

माझे प्राण धन्य करून,

येशील का गं राधे?

हरवतोय मी कुठेतरी,

तुझ्या आठवामध्ये.

माझे अर्घ्य दान घेऊन,

येशील का गं राधे?

संपतोय मी कुठेतरी,

तुझ्या आभासामध्ये.

माझा श्वास परत घेऊन,

येशील का गं राधे?

बाईविना घर

वेळ तुझ्या जाण्याची,

जवळ येत जाते.

का कसे माहीत नाही,

चुटपुट लागत राहते.

एकटा जीव सदाशिव,

मी तसा ही असतो.

घराचा उंबरठा,

का बरे रुसतो?

घरातली कामे होतील,

तू नसली तरी.

सहजता कशी येणार,

जीव फुंकणारी?

कण कण घराचा,

बाईभोवती फिरे.

बाईविना घरामध्ये,

चैतन्य ना उरे.

उन्हाळी सुख

उन्हाळ्याचा ताप,

वाटे मोठा जीवा.

उकाड्याचा कहर,

गरम नुसती हवा.

अंघोळ करतानाही,

घामाच्या धारा हजार.

पाणी कमी, घाम जास्त,

पुसून पुसून बेजार.

पंखा जोरात फिरे,

ऐकू कमी येई.

दिवसभराच्या वादाची,

चांगली सोय होई.

जेवून पोटभर छान,

ताणून द्यावी मस्त.

अख्ख्या उन्हाळ्याची,

एवढीच गोष्ट बेस्ट.

व्याप

वेळेचे बंधन,

मानले तर आहे.

कामात आयुष्य,

बुडून राहे.

चक्र कामाचे,

गमतीचे असे.

कायमचे भोवती,

पडती फासे.

गणित कामाचे,

व्यस्त जाता.

आवेग व्यापाचा,

कोणा सांगता?

व्यापही आपला,

तापही आपले.

कष्टाचे फळ,

आपणच चाखले.

चारा

कोवळ्या उन्हात चमके,

धरा तजेली छान.

झुळूक वाऱ्याची हळू,

फुंकी अलगद प्राण.

चिवचिव करती पक्षी,

हळूच कोठेतरी.

झुलत बसती सारे,

एखाद्या फांदीवरी.

हालचालीत त्यांच्या,

लगबग थोडी दिसे.

चारा शोधण्या डोळे,

फिरती वेडेपिसे.

दिसता चारा कोठे,

झुंबड त्यांची उडे.

कलबलाट तो मोठा,

गोंधळ मोठा उडे.

मरणाचे दान

कष्टकरी माझा,

रोज मरतो.

अनवाणी जगी,

तो फिरतो.

आस गावाची,

तो धरतो.

वारं पीत, ऊन खात,

भूक मारतो.

हेटाळणी तिरस्कार,

तो भोगतो.

काही न मागता,

दिनरात जागतो.

थकून भागून,

तो झोपतो.

झोपेत मरणाचे,

दान लाभतो.

माय

माय अवकाश माझे,

माय अविरत झरा.

माय पंखातले बळ,

माय चोचीतला चारा.

माय दुःखातला धीर,

माय मनातला ठसा.

माय स्तन्य जीवनाचे,

माय प्रेमकवडसा.

माय उदरात ऊब,

माय स्पर्श हलकासा.

माय हात पाठीवर,

माय आसरा हवासा.

माय वरदान मोठे.

माय वर्षाव प्रेमाचा.

माय थंडगार छाया,

माय उद्धार जन्माचा.