सयेतली माय

सये तुझ्यातली माय,

माझ्या जीवाला भावते.

लटकेच रुसणारी,

बालराजाशी हासते.

टचकन येई पाणी,

प्रिये तुझ्या डोळी कधी.

त्याच नयनी गं सखे,

पुत्रप्रेम चकाकते.

कष्टावून जाई जीव,

रगाड्यात कधी तुझा.

लेकराशी खेळण्यात,

माय प्रसन्न पावते.

कधी तुझ्यातली माय,

झाली आभाळाएवढी.

कणमात्र मी तसाच,

मन कौतुके नाचते.

अनुपम

जीव गोजिरा गोंडस,

हळू गोडगोड हसे.

तुझ्यामाझ्या संसारात,

निरागस स्वप्न दिसे.

बाळलीला काय म्हणू,

किती वेड लावी जीवा.

देवबाप्पाचा हा ठेवा,

कायमचा मनी हवा.

लटकेच जणू रडे,

तहानभूक लागता.

बोबडाच जीव बोले,

समजूत ही घालता.

रोजचाच दिस नवा,

रोज गोड स्वप्न पडे.

तुझ्यामाझ्या काळजाचे,

नाव 'अनुपम' गडे!

शब्दगंधाची ओळख

खुडबुडले मनात,

शब्द झिंगले क्षणात.

किती दिसांनी उगवे,

काव्यऊर्मीची कनात.

अवचित काही हले,

मन मनाशीच बोले.

झाला कैसा विसंवाद,

शब्द पेटले मनात.

शब्द गुंफती शब्दांत,

काव्यहार ओंजळीत.

ओळखीचा वाटे गंध,

शब्दफुलांचा हातात.

कधी वाटे पारिजात,

मोगऱ्याची बरसात,

शब्दगंधाची ओळख,

वसे खोल या मनात.

जन्मणारा बाप

माझा डोळीचा पाळणा,

बाळा तुझ्यासाठी झुले.

सदोदित वर्षावात,

संसारात प्रेम फुले.

किती गोजीरा गोंडस,

जीव इतकुला तुझा.

भोवताली तुझ्या बाळा,

जीव पिंगा घाले माझा.

ऐसे नाजूक हासणे,

वेड लावते जीवाला.

दृष्ट कोणाची न लागे,

माझ्या इवल्या बाळाला.

जोजवता तुज हाती,

झुला जीव माझा घेतो.

क्षणोक्षणी रे सोबत,

बाप जन्मत राहतो.

आजीचा स्वर्गवास

माझ्या आजीचे मी आज,

गुज तुम्हाला सांगतो..

दादा म्हणे, हाक मारी,

सूर कानात घुमतो..

कधी भेटशील आजे,

आता तुझ्या नातवाला..

कसा काळ आड आला,

घात कायमचा झाला..

हुंदका गुते घशात,

पाणी डोळ्याआड लपे..

आता घेणार कशी तू,

माझे गोड गोड पापे..

स्वामी असेल गं जरी,

आईविना तो भिकारी..

पुन्हा भेटेल का कधी,

गेली आजी माझी प्यारी..

कोरोनावर मात

उठे धुरळा जीवांचा,

रोगापाई असा कसा.

गोंधळून जाई जीव,

सावरतो कसाबसा.

जीवनाचे रंग गड्या,

बदलत राहणार.

जाऊ सामोरे तयाला,

उगा का घाबरणार.

बंधूभावाचा हा वसा,

वाढवत जाऊ भावा.

धीरधीराला वाढवी,

हसू ओठांवर ठेवा.

काळजीने जीव तुटे,

इथे सगळ्या भावांचा.

कैसा राहील शिल्लक,

कोरोना असा नावाचा.

अश्रूवर्षा

अवकाळी पावसात,

तुझे दूर जाणे.

प्रेमवेड्या चातकाचे,

भेसूर वाटे गाणे.

गडगडणाऱ्या ढगांमध्ये,

जोश वाटत नाही.

गरमागरम चहावरती,

साय दाटत नाही.

कोसळणाऱ्या धारांचेही,

गटार होऊन जाई.

अंधारलेल्या जगात,

एकटेपणा साठत राही.

हवेत गारवा कमी,

कुबटपणा जास्त वाटे.

पापण्यांच्या कडांवरती,

अश्रूवर्षा दाटे.